Mable heeft ons verlaten.

Het is niet te bevatten. Afgelopen vrijdag was er nog niets aan de hand, huppelde ze nog vrolijk rond. Helaas het kan snel gaan. Vannacht (05-10-2015) is onze Mable overleden.

 
foto van Marleen Lamé-van Raffen.
 
 

Op het moment dat ik dit schrijf is het 28 december 2015. Bijna 3 maanden na het overlijden van Mable. Ik kon het niet eerder over mijn hart verkrijgen om op deze site haar overlijden openbaar te maken. Maar nu, met de feestdagen, krijg ik uit diverse hoeken de vraag waarom Mable niet op  onze Kerstkaart staat. Daar schrok ik van. Door het verdriet was het me totaal ontschoten om haar overlijden te melden op deze site.

Mable is thuis in haar eigen mandje overleden in de nacht van 4 op 5 oktober. Zaterdag de 3e was daar dus die verschrikkelijke gebeurtenis. Na het bezoek aan de dierenarts hebben we haar mee naar huis genomen. We konden niet anders dan afwachten wat er ging gebeuren. In eerste instantie leek het beter te gaan. Dat zal het werk van de morfine zijn geweest.  Zondagmiddag ging het plots bergafwaarts met haar en toen we haar ’s avonds ‘welterusten’ toewensten, wisten we dat we de volgende dag wel voor een heel moeilijke beslissing zouden komen te staan. Die beslissing heeft zij echter  zelf genomen. Toen ik ’s morgens vroeg beneden kwam, was ze overleden.

We hebben afscheid moeten nemen van een fantastische hond. Een hond met niet alleen een mooi uiterlijk maar ook met een prachtig mooi en lief karakter.  Mable is de grondlegster van mijn kennel Shelley Kidz. Het was Mable die het mogelijk heeft gemaakt dat zij, en haar dochter Abbey en haar kleindochter Cherrey, voor prachtige nakomelingen hebben gezorgd binnen Shelley Kidz.              Heel blij ben ik dat Mable zich nog heeft kunnen bemoeien met de opvoeding van Rubey, ons jongste spruitje. Rubey heeft veel geleerd van Mable en zij had dan ook ontzettend veel ontzag voor haar overgrootmoeder. In veel opzichten lijken die twee ook op elkaar. Ik hoop met Rubey dan ook een stukje van Mable terug te  krijgen.

Wij missen Mable enorm. Mable was mijn oogappeltje. Ik zie altijd: “met Mable kan ik lezen en schrijven”. En zo was het ook. Ik vraag me af of ik ooit nog zo een hondje als Mable terug zal krijgen???

Mijn hoop richt zich wat dat betreft op Rubey.

 
Dit bericht is geplaatst in In memoriam. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *